DE ALFA EN DE OMEGA

Met het neusje platgedrukt aan de ruit

kijkt ze haar ogen uit als de blinddoek afvalt

zo tussen licht en donker als de zon opkomt

 dampen de wereld stil ontsluieren in het komen

in het gaan maar ze wil aan de andere kant staan

bovenop de bergtop het panorama waarnemen

 het geven en het nemen van het aardse bestaan

het wereldse werkt verslavend de groei staat dan stil

dat is niet wat de rechterhand wil die werpt een schaduw

al schrijvend neer volgt het spoor hoort op de rails

zinnen racen die luidop de Alfa en de Omega lezen

de Eerste en de Laatste van bij het begin.

©De Kimpe Marleen
2010 – 17 februari 2017

WINTERSE SOUVENIRTJES

Bedolven onder een witte hoorn des overvloeds, sneeuwt het de wanhoop nabij. De muisgrijze hemel, rookt het gitzwarte van de nacht uit, strooit de klok rond poedersuiker.

Maar de kou bijt ruw van zich af. Twijfelende vingers tintelen, want ja, het bloed stokt bijna, het kleurt blauw. Kom, neem een stoel dicht bij de haard, het gedicht door het toverraam is veel waard.  Hier genieten we van een goed zicht op de wit geplaveide daken.

Zie je die poedelzachte sneeuwuil, elke avond  echoot hij wijselijk een goedenacht, het straatlicht schijnt hem bij. Van opzij, zie je de vlokjes naar beneden dwarrelen.  Het lijkt zo op een glazen bol, waar je aan moet schudden. Nu in het echt!

Om in extase te raken al die blanke daken, de gladde wegen echter, schitteren als een spiegelpaleis . Mensen wassen hun ogen met sneeuw, om beter te zien. Misschien glijden ze dan niet in het dichtgerijmde water, waarvan de diepte het ijs herkauwt tot zuiver kristal.

Maar morgen, zendt de zon haar stralen, vuurt ze haar pijlen af. Tot dan laat de lente zich wiegen in kakelverse sneeuw. Nog even, dan diept ze een warme ijskus op uit de aardkorst. Zet ze de dooi in, zweven er geen sneeuwvlokjes meer. Moeten we weer naar onze glazen bol, vraag je: “Toe schud nog eens een keer …”

©De Kimpe Marleen
2010 – 7 februari 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

VLIEGEN

Laat me  nu maar

een niveau hoger
 vliegen boven de pijn.
Zelfs de wind buiten
bekrachtigt het:

“Zo moet het zijn.”

De wind
die me dwingt
me gedragen
te weten.

Laat me rustig
 
naar zijn lied luisteren.
Die ontembare zang
van wilde strofen.
Dat ik ze
  begrijpen kan

ontvankelijk bewogen.

©De Kimpe Marleen
 28 augustus 2009 (herbewerkt)

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

ALS HET STORMT

Stil moet je wezen
om het afgevallen blad
van de levensboom
te kunnen lezen

in een dal
zo helder als kristal
ergens aan de stroom
tussen hart en ziel.

©De kimpe Marleen
20 november 2016

NOVEMBERROOD

Het rozerode
avonduur
kampvuurt
in starende ramen.

Ze blozen ervan.

©De kimpe Marleen
16 november 2016

GOUDZOEKERS

Thans
de bloemekes weer
zoals iedere keer
in hun bakermat
slapen gaan
valt er zuiver koper
op te rapen
zoeken spinsels
heimelijk naar
kostbaar goud dat
hen in leven houdt
bedekt de zilveren
 ochtendstond na
steenkoude nachten
de diepgeworteldste
gedachten.

©De Kimpe Marleen
5 november 2016

ALLERHEILIGEN

Allerheiligen

openbaarde zich
als waren
onze dierbaren
glansrijk opgestaan om
in geheimzinnige mist
weer op te gaan naar
dat ontoegankelijk licht

alsof ze in het hart
van de zon woonden
op de liefde troonden
met stralen verhaalden
alles komt goed
ze kwamen ons
schijnend tegemoet.

©De Kimpe Marleen
2 november 2016