zondag 21 mei 2017

DE KLAPROOS

De stengel, schreef in rode inkt papaver.
Klapte de fragiele blaadjes eventjes dicht,
voor het schrijven van een afscheidsgedicht.

Een hevig onweer kwam eraan, de velletjes
zouden niet lang blijven bestaan, al stond
zijn klaproos er nu toch zo dapper stil te wezen.

Het windekind zou haar in de ochtendstond
lezen en hij de stengel zal achterblijven, zonder
velouren blaadjes, om liefde neer te schrijven.

©De Kimpe Marleen
19 mei 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

dinsdag 16 mei 2017

HET MEIKEVERSMAAL

Mei rijdt zonder handen
door onze Vlaamse gelanden.
Duffelt de IJsheiligen er warmpjes in.
Het begint hen op te breken, want ze
steken van wal door druppels te zweten.

Tot er van die dikke, witte hagelbollen
rollen vanonder hun klammige oksels.
 Ze bewimpelen zich vroom, met de
versierde blaadjes van de meiboom.
De schreeuw van een pauw, in de verte.

Hij lokt de vrouwtjes ermee naar binnen en
als het aanvangt te regenen, ook ons.
Na de bui, die zoete geur van gewassen,
pas ontloken bloemen, groene grassen.
Een beukenhaag geeft haar geheimen prijs.

De kastanjebruine meikever gaat op reis, jawel
nog zonder koordje aan het insectenpootje.
Treft in de meiboom, die vier IJsheiligen aan.
Vreet hen op met huid en haar, maar tevens
laat hij het natte lenteblad niet ongemoeid.

©De Kimpe Marleen
13 mei 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs./be

woensdag 12 april 2017

TREURWILGENLIED

 Een treurwilg of niet,
 mijn groene blaadjes
willen wegvliegen,
ver weg van verdriet.

Dat kennen ze nog niet,
 ik wil het hen besparen.
Zie ze te gaarne, laat ze liever
 de atmosfeer beleven en
zweven op de adem van de wind.
Op en neer, heen en weer.

Al willen ze de wereld verkennen,
 ze moeten wennen aan mij, hun bast.
Ik wortel hen vast, mijn
dagelijkse last, tot de herfst komt.
Die is me te sterk af, stuurt hen
grootscheeps naar hun graf.

 Soms houd ik hen met
 opzwepende macht in toom.
Heel gewoon, haal ik mijn kracht
uit de bakermat, die me
het trieste handelsmerk geeft
van een treurwilg.

 Ben eigenlijk diep
vanbinnen blij, maar dat ziet
men niet aan mij.

©De Kimpe Marleen
12 april 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

maandag 3 april 2017

EEN NIEUW BEGIN

De vroege morgen
zag krokusjes hier
zo parmantig pronken

dacht bij zichzelf
wat zal ik aantrekken
vandaag de dag

die paarse boetejurk
of mag dat
bruidskleed in het wit

kiezend voor het laatste
opende hij de lenteschoof
bestoof het winterleed

met zongeel stuifmeel
en zette zich
 middenin de tuin

 om te staan lonken.

©De Kimpe Marleen
7 maart 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

zondag 19 maart 2017

HET ZOMERUUR VAN DE FORSYTHIA (1 en 2)



Op een zekere nacht, tijdens het zomeruur,
 hoorde ik wat in de tuin van mijn buur.
Ik spitste mijn oor,
net of ik zoiets vernam van een Magnificat.

Wanneer ik keek door het raam,
zag ik een fluisterende struik daar staan.
 Nu hoorde ik het goed, het was een jubelend
 Halleluja
 van de ontwakende Forsythia.

 Nog slaapdronken, sperde ik mijn ogen open.

 De droom van een boom, vleide de sterretjes
 uit de hemel en in een vluchtig gewemel, zag ik
de struik ontknopen in een sprookjesachtige
 twinkeling van geel goud.

 Aangeraakt door het bloeiend hout,
 legde ik me bewogen neer en dankte de Heer.
 De boom en ik, we overleefden het winteruur.

*********************

Na wekenlang friemelende sappen,
 die stapsgewijs hun hoogtepunt bereiken,
 draag ik binnenkort weer mijn lentebruid
over de drempel van het nieuwe seizoen.

 Net als toen, die keer …

©De Kimpe Marleen
2010 -2012- 18 maart 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

vrijdag 17 februari 2017

DE ALFA EN DE OMEGA


Met het neusje platgedrukt aan de ruit

kijkt ze haar ogen uit als de blinddoek afvalt

zo tussen licht en donker als de zon opkomt

 dampen de wereld stil ontsluieren in het komen

in het gaan maar ze wil aan de andere kant staan

bovenop de bergtop het panorama waarnemen

 het geven en het nemen van het aardse bestaan

het wereldse werkt verslavend de groei staat dan stil

dat is niet wat de rechterhand wil die werpt een schaduw

al schrijvend neer volgt het spoor hoort op de rails

zinnen racen die luidop de Alfa en de Omega lezen

de Eerste en de Laatste van bij het begin.

©De Kimpe Marleen
2010 – 17 februari 2017

dinsdag 7 februari 2017

WINTERSE SOUVENIRTJES



Bedolven onder een witte hoorn des overvloeds, sneeuwt het de wanhoop nabij. De muisgrijze hemel, rookt het gitzwarte van de nacht uit, strooit de klok rond poedersuiker.

Maar de kou bijt ruw van zich af. Twijfelende vingers tintelen, want ja, het bloed stokt bijna, het kleurt blauw. Kom, neem een stoel dicht bij de haard, het gedicht door het toverraam is veel waard.  Hier genieten we van een goed zicht op de wit geplaveide daken.

Zie je die poedelzachte sneeuwuil, elke avond  echoot hij wijselijk een goedenacht, het straatlicht schijnt hem bij. Van opzij, zie je de vlokjes naar beneden dwarrelen.  Het lijkt zo op een glazen bol, waar je aan moet schudden. Nu in het echt!

Om in extase te raken al die blanke daken, de gladde wegen echter, schitteren als een spiegelpaleis . Mensen wassen hun ogen met sneeuw, om beter te zien. Misschien glijden ze dan niet in het dichtgerijmde water, waarvan de diepte het ijs herkauwt tot zuiver kristal.

Maar morgen, zendt de zon haar stralen, vuurt ze haar pijlen af. Tot dan laat de lente zich wiegen in kakelverse sneeuw. Nog even, dan diept ze een warme ijskus op uit de aardkorst. Zet ze de dooi in, zweven er geen sneeuwvlokjes meer. Moeten we weer naar onze glazen bol, vraag je: “Toe schud nog eens een keer …”

©De Kimpe Marleen
2010 – 7 februari 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.