TREURWILGENLIED

 Een treurwilg of niet,

 mijn groene blaadjes
willen wegvliegen,
ver weg van verdriet.

Dat kennen ze nog niet,
 ik wil het hen besparen.
Zie ze te gaarne, laat ze liever
 de atmosfeer beleven en
zweven op de adem van de wind.
Op en neer, heen en weer.

Al willen ze de wereld verkennen,
 ze moeten wennen aan mij, hun bast.
Ik wortel hen vast, mijn
dagelijkse last, tot de herfst komt.
Die is me te sterk af, stuurt hen
grootscheeps naar hun graf.

 Soms houd ik hen met
 opzwepende macht in toom.
Heel gewoon, haal ik mijn kracht
uit de bakermat, die me
het trieste handelsmerk geeft
van een treurwilg.

 Ben eigenlijk diep
vanbinnen blij, maar dat ziet
men niet aan mij.

©De Kimpe Marleen
12 april 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.