DE ALFA EN DE OMEGA

Met het neusje platgedrukt aan de ruit

kijkt ze haar ogen uit als de blinddoek afvalt

zo tussen licht en donker als de zon opkomt

 dampen de wereld stil ontsluieren in het komen

in het gaan maar ze wil aan de andere kant staan

bovenop de bergtop het panorama waarnemen

 het geven en het nemen van het aardse bestaan

het wereldse werkt verslavend de groei staat dan stil

dat is niet wat de rechterhand wil die werpt een schaduw

al schrijvend neer volgt het spoor hoort op de rails

zinnen racen die luidop de Alfa en de Omega lezen

de Eerste en de Laatste van bij het begin.

©De Kimpe Marleen
2010 – 17 februari 2017

WINTERSE SOUVENIRTJES

Bedolven onder een witte hoorn des overvloeds, sneeuwt het de wanhoop nabij. De muisgrijze hemel, rookt het gitzwarte van de nacht uit, strooit de klok rond poedersuiker.

Maar de kou bijt ruw van zich af. Twijfelende vingers tintelen, want ja, het bloed stokt bijna, het kleurt blauw. Kom, neem een stoel dicht bij de haard, het gedicht door het toverraam is veel waard.  Hier genieten we van een goed zicht op de wit geplaveide daken.

Zie je die poedelzachte sneeuwuil, elke avond  echoot hij wijselijk een goedenacht, het straatlicht schijnt hem bij. Van opzij, zie je de vlokjes naar beneden dwarrelen.  Het lijkt zo op een glazen bol, waar je aan moet schudden. Nu in het echt!

Om in extase te raken al die blanke daken, de gladde wegen echter, schitteren als een spiegelpaleis . Mensen wassen hun ogen met sneeuw, om beter te zien. Misschien glijden ze dan niet in het dichtgerijmde water, waarvan de diepte het ijs herkauwt tot zuiver kristal.

Maar morgen, zendt de zon haar stralen, vuurt ze haar pijlen af. Tot dan laat de lente zich wiegen in kakelverse sneeuw. Nog even, dan diept ze een warme ijskus op uit de aardkorst. Zet ze de dooi in, zweven er geen sneeuwvlokjes meer. Moeten we weer naar onze glazen bol, vraag je: “Toe schud nog eens een keer …”

©De Kimpe Marleen
2010 – 7 februari 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.