DOODSTIL

Slenterend,
 tussen grafstenen van
 lang geleden, schouwt
een sterk vergeelde foto,
in het woekerende heden
 ons ietwat benauwd aan.

Voor we verdergaan,
snoeien we wat klimop.
We zien geen datum
meer staan, enkel
een piepklein raam, dat
nu meer is opengegaan.

Het toont een gezicht met
wijze ogen, toekomstgericht.
Geen cijfers, zelfs geen naam.
Zwijgzaam, doodstil, wil het
me een gedicht aanpraten.
En ik kan het niet laten.

©De Kimpe Marleen
1 November 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.