DOODSTIL

Slenterend,
 tussen grafstenen van
 lang geleden, schouwt
een sterk vergeelde foto,
in het woekerende heden
 ons ietwat benauwd aan.

Voor we verdergaan,
snoeien we wat klimop.
We zien geen datum
meer staan, enkel
een piepklein raam, dat
nu meer is opengegaan.

Het toont een gezicht met
wijze ogen, toekomstgericht.
Geen cijfers, zelfs geen naam.
Zwijgzaam, doodstil, wil het
me een gedicht aanpraten.
En ik kan het niet laten.

©De Kimpe Marleen
1 November 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

BOMENVERDRIET

Oude reuzen tegen de vlakte

de gedachten van onze voorzaten
fluisterden er heimelijk in
wijl ze met de wind mee
luisterden naar het getij van
een eeuwenoude bomenzee
vluchten ze na een bitter afscheid
schielijk naar de eeuwigheid.

©De Kimpe Marleen
21 oktober 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

REYNAERT DE VOS

Toen onze ogen elkaar ontmoetten,
kwam de aloude sage, waar we beiden
over hadden geschreven weer tot leven.

Het was, of de hoofdpersonage uit
het verleden stapte en ergens tussen ons
zweefde, in een wereld van glas.

Weliswaar ongrijpbaar, maar toch
een zo heldere en klare legende, wat me
deed denken aan een zonnewende.

©De kimpe Marleen
18 september 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

DE WATERDRAGERS

Kom mee zonsondergangen

 wanneer er waterdragers
 de hemel behangen met

 een vat uit de Rode Zee

oevers smeulen dicht
omarmen het oranje licht

veranderen in een gedicht

openen een beschilderd pad
in hoge verheven bergen voor

mensen als kleine dwergen.


©De Kimpe Marleen

24 augustus 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/

KINDERGELUK

Braambessen plukken
emmertjes vol

het kind glimlacht

zweeft over de gracht
kleine kinderhanden

voelen netels branden

krabben tegen de jeuk
eenmaal volwassen

herinnert het enkel LEUK!

©De Kimpe Marleen
19 augustus 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

DE OCHTENDTREIN

De echo van

een overvolle trein

beweegt het mistgordijn.


Met gedachten die moe

doch zonder schroom toch

trachten te ontsnappen uit
 
een onafgemaakte droom.


Ik sluit de ruiten en blaas

ze zacht naar buiten toe.

Merk hoe de velden lachen.


©De Kimpe Marleen
26 juni 2017

 http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

BLOEDROOD

De pittige kersenboom
lacht een beetje bang
 de vroegrijpe zomer uit

bloost van opwinding
laat zijn warmbloedige
vruchten bengelen

gevederte snoept van
de lekkere oorringen met
snaveltjesmaat wijl ze

het bloedrood bezingen
 want na de gretige pluk
 is het daarvoor te laat

dan komen de bomen
in de overgang wat men
 goed hoort in het koor

van beluste vogelzang.

©De Kimpe Marleen
15 juli 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

ONZE HERE IS DE BESTE BOER

Zie ginds komt de stoomboot
van juli, puffend aan.
Laat ons hem pootjebadend
tegemoet gaan.

Met in onze hand
een droogboeket, want
het grondwater staat veel te laag.
Al wat bloeit, voelt hartzeer.

De kapitein van juli, verlangt
 graag naar meer. Doet beroep op
de Grote Geneesheer en geeft
een rechtsomkeer aan het roer.

Onze Here is de beste boer.
(Guido Gezelle)

©De Kimpe Marleen
30 juni 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.


IMMANUEL

God met ons, psalmt de zomertuin.
Zonnebloemen met hun hoofdje schuin,
ontwaken en slaken een goudgele kreet.

Zodat iedereen weet, op 21 juni 2017,
is er weer een zomer begonnen.

Men waant zich in een kraamkliniek,
tussen die geurige mozaïek van kleuren.
Het eerste geboortegeschrei denkt men erbij.


De Kimpe Marleen
19 juni 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

OVER BERG EN DAL

Was ik

een bloem gelijk

zou berusten

in het aarderijk


maar ik ben

een mensenkind dat

hindernissen ondervindt

onderweg naar boven.


©De Kimpe Marleen
9 juni 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/

DE GORDIJNENDANS

Ongevraagd waait meneer de wind binnen, klampt
zich iets te gewaagd vast, aan het gordijnen linnen.

In vlam gezet, walsen ze samen naar buiten, net
een hij en een zij, denken de openstaande ruiten.

Want als een deftige heer, legt hij zijn arm in
 de holte van haar rug, het zwierig gordijnkleed bolt.

 Gepassioneerd keren ze  terug en doen ze
het prinsheerlijk weer en nog en nog een keer!

©De Kimpe Marleen
29 mei 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

OVER BIJTJES EN BLOEMETJES

Schattig om te zien,
hoe de bijtjes vallen
 voor mijn aanlokkelijke lupine.
Ze storten zich met zijn allen
 op het fleurig paars,
lappen de goddelijke kaarsen
 aan hun laars.

Gretig zuigen ze de nectar,
uit haar smachtende lippen.
Daar kan de goudsbloem
 niet aan tippen.
 Ze staat erbij en kijkt ernaar,
een bezig bijtje zoent ook haar.

De iris met zachtere kleuren,
 laat het allemaal gebeuren.
Koninklijk verspreidt ze
aristocratische geuren.
Om in het lila, de bloemetjes
en de bijtjes op te beuren.

©De Kimpe Marleen
21 mei 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

DE KLAPROOS

De stengel, schreef in rode inkt papaver.

Klapte de fragiele blaadjes eventjes dicht,
voor het schrijven van een afscheidsgedicht.

Een hevig onweer kwam eraan, de velletjes
zouden niet lang blijven bestaan, al stond
zijn klaproos er nu toch zo dapper stil te wezen.

Het windekind zou haar in de ochtendstond
lezen en hij de stengel zal achterblijven, zonder
velouren blaadjes, om liefde neer te schrijven.

©De Kimpe Marleen
19 mei 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

HET MEIKEVERSMAAL

Mei rijdt zonder handen

door onze Vlaamse gelanden.
Duffelt de IJsheiligen er warmpjes in.
Het begint hen op te breken, want ze
steken van wal door druppels te zweten.

Tot er van die dikke, witte hagelbollen
rollen vanonder hun klammige oksels.
 Ze bewimpelen zich vroom, met de
versierde blaadjes van de meiboom.
De schreeuw van een pauw, in de verte.

Hij lokt de vrouwtjes ermee naar binnen en
als het aanvangt te regenen, ook ons.
Na de bui, die zoete geur van gewassen,
pas ontloken bloemen, groene grassen.
Een beukenhaag geeft haar geheimen prijs.

De kastanjebruine meikever gaat op reis, jawel
nog zonder koordje aan het insectenpootje.
Treft in de meiboom, die vier IJsheiligen aan.
Vreet hen op met huid en haar, maar tevens
laat hij het natte lenteblad niet ongemoeid.

©De Kimpe Marleen
13 mei 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs./be

TREURWILGENLIED

 Een treurwilg of niet,

 mijn groene blaadjes
willen wegvliegen,
ver weg van verdriet.

Dat kennen ze nog niet,
 ik wil het hen besparen.
Zie ze te gaarne, laat ze liever
 de atmosfeer beleven en
zweven op de adem van de wind.
Op en neer, heen en weer.

Al willen ze de wereld verkennen,
 ze moeten wennen aan mij, hun bast.
Ik wortel hen vast, mijn
dagelijkse last, tot de herfst komt.
Die is me te sterk af, stuurt hen
grootscheeps naar hun graf.

 Soms houd ik hen met
 opzwepende macht in toom.
Heel gewoon, haal ik mijn kracht
uit de bakermat, die me
het trieste handelsmerk geeft
van een treurwilg.

 Ben eigenlijk diep
vanbinnen blij, maar dat ziet
men niet aan mij.

©De Kimpe Marleen
12 april 2017

http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

EEN NIEUW BEGIN

De vroege morgen

zag krokusjes hier
zo parmantig pronken

dacht bij zichzelf
wat zal ik aantrekken
vandaag de dag

die paarse boetejurk
of mag dat
bruidskleed in het wit

kiezend voor het laatste
opende hij de lenteschoof
bestoof het winterleed

met zongeel stuifmeel
en zette zich
 middenin de tuin

 om te staan lonken.

©De Kimpe Marleen
7 maart 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

HET ZOMERUUR VAN DE FORSYTHIA (1 en 2)

Op een zekere nacht, tijdens het zomeruur,
 hoorde ik wat in de tuin van mijn buur.
Ik spitste mijn oor,
net of ik zoiets vernam van een Magnificat.

Wanneer ik keek door het raam,
zag ik een fluisterende struik daar staan.
 Nu hoorde ik het goed, het was een jubelend
 Halleluja
 van de ontwakende Forsythia.

 Nog slaapdronken, sperde ik mijn ogen open.

 De droom van een boom, vleide de sterretjes
 uit de hemel en in een vluchtig gewemel, zag ik
de struik ontknopen in een sprookjesachtige
 twinkeling van geel goud.

 Aangeraakt door het bloeiend hout,
 legde ik me bewogen neer en dankte de Heer.
 De boom en ik, we overleefden het winteruur.

*********************

Na wekenlang friemelende sappen,
 die stapsgewijs hun hoogtepunt bereiken,
 draag ik binnenkort weer mijn lentebruid
over de drempel van het nieuwe seizoen.

 Net als toen, die keer …

©De Kimpe Marleen
2010 -2012- 18 maart 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.

DE ALFA EN DE OMEGA

Met het neusje platgedrukt aan de ruit

kijkt ze haar ogen uit als de blinddoek afvalt

zo tussen licht en donker als de zon opkomt

 dampen de wereld stil ontsluieren in het komen

in het gaan maar ze wil aan de andere kant staan

bovenop de bergtop het panorama waarnemen

 het geven en het nemen van het aardse bestaan

het wereldse werkt verslavend de groei staat dan stil

dat is niet wat de rechterhand wil die werpt een schaduw

al schrijvend neer volgt het spoor hoort op de rails

zinnen racen die luidop de Alfa en de Omega lezen

de Eerste en de Laatste van bij het begin.

©De Kimpe Marleen
2010 – 17 februari 2017

WINTERSE SOUVENIRTJES

Bedolven onder een witte hoorn des overvloeds, sneeuwt het de wanhoop nabij. De muisgrijze hemel, rookt het gitzwarte van de nacht uit, strooit de klok rond poedersuiker.

Maar de kou bijt ruw van zich af. Twijfelende vingers tintelen, want ja, het bloed stokt bijna, het kleurt blauw. Kom, neem een stoel dicht bij de haard, het gedicht door het toverraam is veel waard.  Hier genieten we van een goed zicht op de wit geplaveide daken.

Zie je die poedelzachte sneeuwuil, elke avond  echoot hij wijselijk een goedenacht, het straatlicht schijnt hem bij. Van opzij, zie je de vlokjes naar beneden dwarrelen.  Het lijkt zo op een glazen bol, waar je aan moet schudden. Nu in het echt!

Om in extase te raken al die blanke daken, de gladde wegen echter, schitteren als een spiegelpaleis . Mensen wassen hun ogen met sneeuw, om beter te zien. Misschien glijden ze dan niet in het dichtgerijmde water, waarvan de diepte het ijs herkauwt tot zuiver kristal.

Maar morgen, zendt de zon haar stralen, vuurt ze haar pijlen af. Tot dan laat de lente zich wiegen in kakelverse sneeuw. Nog even, dan diept ze een warme ijskus op uit de aardkorst. Zet ze de dooi in, zweven er geen sneeuwvlokjes meer. Moeten we weer naar onze glazen bol, vraag je: “Toe schud nog eens een keer …”

©De Kimpe Marleen
2010 – 7 februari 2017
http://mijngedachtentrein.skynetblogs.be/.