ZUCHT ...

ZUCHT …

Zat ik nu
daar maar
op dat vermolmd
krakend bankje
de berglucht
op te snuiven
de verdwaalde dalen
de weg te wijzen
te wuiven naar
een omhooggevallen
toerist in
de klapwiekende
kabelbaan

In plaats van
bij rust
als een poes
op de deurmat
te zitten spinnen
om metterdaad
een plekje te ontginnen
op mijn innerlijk
flitsend beeldscherm
een eigen stekje voor
alle mooie momenten
op moeder aard
iets dat nooit vergaat

8 september 2013
©De Kimpe Marleen